எறும்புடன் ஒரு பயணம் - புனைவு

இன்று காலையில் தான் அந்த விநோதம் நிகழ்ந்தது. வழக்கம் போல் தாமதமாக அலுவலகத்துக்கு புறப்பட்டேன். உலகமே அழிந்தாலும் தன் கடமை தவறக்கூடாது எனக் கருதும் என் மனைவி எனக்குக் கட்டுச்சாப்பாட்டை தந்து விட்டு பெப்போவை (என் பையங்க) பால்வாடிக்கு அழைத்துச் சென்றார். நான் சாப்பாட்டை எடுத்துக் கொண்டு வழக்கம் போல் 24ம் எண் பேருந்தைப் பிடித்தேன். அதுவும் வழக்கம் போல் ஊர்ந்தே நகர்ந்தது.

நான் இருக்கும் லொராங் சுவானிலிருந்து பாயா லேபா தொடர் வண்டி நிலையம் செல்ல அரை மணி நேரம் ஆகும். அங்கிருந்து 8 நிமிட தொடர் வண்டிப் பயணம் தானா மேரா நிலையத்திற்கு. அந்த சந்திப்பில் பொதுவாக 10 நிமிடக் காத்திருப்புக்குப் பின் வரும் சாங்கி செல்லும் தொடர் வண்டியைப் பிடித்தால் அலுவலகம் அடையலாம். இதுக்குள்ள ஒரு மணி நேரமாகி விடும்.

இன்னும் பேருந்தில் தான் இருந்தேன். நிமிடக் கணக்கு, நொடிக்கணக்கு எல்லாம் பார்த்தும் 10 மணிக்கு முன் அலுவலகம் அடைய முடியாது என்ற உண்மை வெறுப்பேத்தியது. ஒலி பண்பலையில் ஆனந்தம் ப்ரூவுடன் ஓடிகொண்டிருந்தது. இன்னும் பத்து நிமிடங்களில் இந்திப் பாட்டு போட்டு விடுவார்கள். நினைக்கும் போதே இன்னமும் வெறுப்பாக இருந்ததது.

அப்போது தான் அந்த எறும்பைக் கவனித்தேன். என் சாப்பாட்டுப் பையின் மேல் ஒரு கடி எறும்பு (சிவப்பா இருக்குமே அது தான்) ஊர்ந்து கொண்டிருந்தது. இது எப்படி இங்கே? பேருந்து நிறுத்தத்தில் காத்திருந்த போது தொத்திக் கொண்டிருக்க வேண்டும். இப்படியே பேருந்தில் விட்டால் யார் காலிலாவது பட்டு நசுங்கி விடும். பையின் விளிம்புக்கு வரும் போதெல்லாம், அதைப் பிடித்து மீண்டும் நடுவில் விட்டு கண்காணித்துக் கொண்டிருந்தேன். இறங்க வேண்டிய நிறுத்ததில் ஏதாவது செடியின் மேல் விட்டு விடலாம் என்று முடிவு.

இரண்டு நிமிடங்கள் கூட என்னால் இப்படித் தொடர முடியலை. விரலில் ஏறிய எறும்பு விரலசைவில் தன் சமநிலை தவறி காற்றில் மெல்ல அசைந்து இருக்கைக்கும், பேருந்தின் உட்புறச்சுவருக்கும் இடையே தன் கைகளை பிடிமானத்துக்காக விசிறியவாறு விழுந்தது. அது கைகளை விசிறிய போது அப்படியே மெதுவாக உருமாறி என் பெப்போவைப் போல் தெரிந்தது. 'அய்யோ, என்ன செய்வேன்' என்று பதறி ஒரு நொடியில் கீழே விழுந்த பெப்போவைத் (அதாங்க, எறும்பு) தேடலானேன். பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த சீனப் பெண் 'என்னாச்சு, இவனுக்கு' என்பது போல் பார்த்தார். அசடு வழிந்த நான் இருக்கையில் அமர்ந்த படி கால்களை அகட்டிக் கொண்டும், பையை நகர்த்திக் கொண்டுமிருந்தேன். கடுப்பாகி, அந்தப்பெண் வேறு இருக்கைக்கு மாறிக் கொண்டார்.

எல்லோரும் என்னைப் பார்த்த போதும், இப்போது கொஞ்சம் வசதியாய் இருக்கவே நன்றாக குனிந்து தேடினேன். அகப்பட்டுக் கொண்டது. மகிழ்ச்சியுடன் கையில் எடுத்து உத்துப் பார்த்தேன். ஏதாவது அடி பட்டிருக்கப் போவுது. உற்றுக் கவனித்ததில் அது பெப்போ இல்லை என்பதை உறுதிப் படுத்திக் கொண்டேன். நிறுத்தம் வந்தவுடன் அந்த எறும்பை அங்கிருந்த மதில் சுவர் செடியில் விட்டு, விட்டு 'அப்பாடா'ன்னு சாலையைக் கடந்து தொடர் வண்டி நடை மேடைக்கு வந்தேன். எல்லாம் போன ஞாயிறு 'honey, I shrunk the kids' சன் தொலைக்காட்சியில் பார்த்ததால் வந்த உள்ளக் குளறல். எப்படியோ ஒரு எறும்பை காப்பாத்தி இருக்கேன். :-)